Mijn kind heeft structuur nodig
Lisa Lyons, staflid Fairhaven School
Larry is 12 en vergeet de hond te eten te geven. Brenda is 15 en zou haar hoofd nog kwijtraken als het minder stevig vastzat. Michelle is 7 en blijft het vertikken haar speelgoed op te ruimen. Jim is 16 en weigert zijn huiswerk te maken. Wat is er mis met deze kinderen? Er wordt gezegd dat ze dingen niet voor zichzelf kunnen structureren. “Mijn zoon/dochter zou nooit naar een school als de uwe kunnen komen, hij/zij heeft structuur nodig.”
Ook wij krijgen studenten die dingen vergeten of verwaarlozen en zichzelf niet kunnen organiseren. De meesten van hen zijn, om het beleefd uit te drukken, onder-gemotiveerd. Larry kan er heus wel aan denken om de hond eten te geven of op tijd te komen voor het juridisch comité, maar waarom zou hij? Laat een ander het maar doen als die er zoveel om geeft. Brenda zou haar tijd beter kunnen beheren en niet langer dingen kwijtraken als het haar iets uitmaakte, maar op dit moment houden belangrijker dingen haar bezig, relaties bijvoorbeeld. Michelle is best in staat om haar rommel op te ruimen, maar ze geniet van de strijd erover. Het is geen structuur die deze kinderen nodig hebben, wel een reden om zich gestructureerd te gedragen die zinvol voor hen is.
In Fairhaven en andere Sudbury-scholen worden mensen verondersteld hun rommel op te ruimen, zodat ook anderen dezelfde ruimte op een prettige manier kunnen gebruiken. Je wordt geacht op tijd te komen voor het juridisch comité, omdat respect voor ons rechtssysteem ook respect voor anderen betekent, namelijk de anderen die moeten zitten wachten tot jij opdaagt. En mensen die dingen kwijtraken zijn soms ergerlijk voor hun vrienden, waardoor relaties verstoord kunnen raken. Dit zijn motivaties die voor kinderen zinvol zijn.
Maar wat met Jim, die op een traditionele middelbare school zit en weigert zijn huiswerk te maken? Hoe zal hij ooit leren het wel te maken in een school waar huiswerk niet eens hoeft? Studenten noemen als één van de redenen om huiswerk te verwaarlozen dat het repetitief was en zinloos leek. Waarom zou je naar huis gaan en daar je kostbare tijd besteden aan nog meer van hetzelfde als het je op school al niet de moeite waard leek? Voor sommige kinderen is het een erezaak geworden er een zootje van te maken op school. Ze blinken uit in weerspannigheid. Deze studenten hebben geen behoefte aan structuur, ze hebben behoefte aan een gevoel van betrokkenheid.
En dan zijn er de studenten die het label ADD of ADHD hebben meegekregen. Sommigen van hen lijken zich op te houden aan het verre uiteinde van het spectrum van impulsiviteit en ongestructureerdheid. Hun knappe brein gaat zo snel dat ze van het ene naar het volgende interessante onderwerp vliegen. Maar de zoektochten naar hun lunch (of hun portefeuille, of hun jas, of hun mobiele telefoon) worden ze zo erg beu dat ze meer dan gemotiveerd zijn om daar iets aan te doen. Als ze tijd krijgen om hun problemen zelf aan te pakken, zijn deze studenten perfect in staat om ingenieuze oplossingen te bedenken. Soms leren ze, net als de beste leiders, waar ze goed in zijn en wat ze beter kunnen delegeren aan mensen met meer organisatietalent.
In Fairhaven en andere Sudbury-scholen kunnen kinderen de betrouwbaarste vorm van motivatie verwerven of behouden: motivatie van binnenuit. Bij jongere kinderen stroomt ze als water uit een tuinsproeier op een zomerdag. Bij oudere kinderen lijkt ze dikwijls eerder op water dat met veel gekraak en gekreun uit een roestige kraan komt en soms moet je een hele tijd wachten voor de passie en het enthousiasme weer vrij stromen. In Fairhaven zien we geen kinderen die een bijzondere behoefte hebben aan opgelegde structuur; we zien knappe, grappige, interessante jonge mensen die perfect in staat zijn hun eigen structuur te scheppen. Omdat ze zelf gecrëerd en zelf opgelegd is, kan zo’n structuur ruimte laten voor de uitdagingen en het enthousiastme van een lang en interessant leven.